Kitty Sempai vroeg weken voordat de zomerschool zou starten of er nog plannen waren om naar Markelo te gaan.
Ik heb altijd wel zin in Aikido maar een hele week krijg ik bij het thuisfront niet voor elkaar. Dus thuis overlegt en de afspraak gemaakt het aan te zien en het per dag te pakken als dat lukt.
Op zaterdag 19 juli kon ik niet maar als de knie het zou houden wel op de zondag.
Vrijdag 18 juli had ik een afspraak bij de fysio en die heeft na zijn behandeling nog de nodige tips gegeven. Nou ja, tips… aankijken en rustig aan gaat er bij mij toch nooit in.
Dus zondag met Kitty Sempai naar Markelo. Dat weekend wilde ik niet missen want er was een gastdocent Bruno Gonzalez Sensei. De beste leerling van Tissier Shihan in Parijs volgens zeggen. Ruim op tijd aanwezig zoals gebruikelijk.
Bij de sporthal in Markelo waren al een aantal bekende Aikidoka’s. Die huren een huisje in de buurt en zijn dus heerlijk op tijd aanwezig.
Toen Wilko Vriesman Sensei, Satomi Vriesman Sensei en Bruno Gonzalez Sensei kwamen aangereden stond iedereen op en begroette de leraren waarna er gelijk de sporthal ingelopen werd.
In de sporthal was het tamelijk warm maar wat wil je ook als het buiten rond de 30 graden is en de zon op een plat dak schijnt.
Wilko Sensei opende de stage en begroette iedereen waarna de les werd overgedragen aan Bruno Sensei. Na de warming up werd de les langzaam opgebouwd met de technieken die wij ook krijgen van Wilko Sensei. De nadruk werd gelegd op het centrum. Het begon met het starten van de eerste beweging maar de techniek werd niet verder doorgezet tot Uke de rol maakt. De bewegingen werden langzaam verder op technisch vlak uitgevoerd waarbij uiteindelijk uke wel de rol maakt. Maar dat niet eerder dan nadat je een viertal eerste stappen hebt gezet.
Bij het wisselen van Uke liep ik Tjallie tegen het lijf. Wij maakten de afspraak gedurende de uitvoering van deze techniek bij elkaar te blijven. Tjallie zou mij dan de kneepjes bijbrengen. En dat gebeurde dan ook. Ware het niet dat Wilko Sensei ook rondliep en nog extra punten toevoegde.
“De entree is goed maar de techniek is te dicht bij Uke” was de les. Hierdoor kon Uke makkelijk overnemen omdat hij niet uit balans werd gebracht, ofwel ik was uit zijn centrum. En met die opmerking gingen Tjallie en ik verder.
Na nog wat opmerkingen bij andere technieken ontvangen te hebben van Sachien Sensei en Fransica Sensei die afwisselend mijn Uke en Tori waren, was de les van Bruno Sensei over. Na een korte pauze werd de les vervolgd door Wilko Sensei.
Omdat ik aan de andere kant van de zaal stond werd er getraind met een andere Aikidoka. Ook hij had last van zijn knieën maar dat mocht de pret niet drukken. Wij gingen en beiden vol in. En dat brak mij dus op. Kreeg een paar keer een steek in de knie en ging er zelf even doorheen. Hoezo rustig? (hoop dat mijn fysio hier niet leest). Aangezien de eerste stage er bijna op zat maar door blijven trainen tot het einde van die stage maar wel het besluit genomen de latere stage niet mee te doen.
En natuurlijk wel aantreden voor de foto na de ochtendtraining:
Na de lange pauze weer naar binnen. Ik had inmiddels wel mijn gi en Hakama uitgedaan en opgehangen te drogen. Bij binnenkomst was de sportzaal gewoon klam en zelfs als je stil zat liep het zweet langs je lichaam. Mijn vriendje Fred was inmiddels ook aangekomen met zijn vrouw en met haar ben ik op de bank gaan zitten om naar de training te kijken. Teveel last van de knie maakte dat ik niet mee kon en wilde doen. Heb wel een coolpack gevraagd bij de beheerder en mijn knie gekoeld. Even later zag ik mijn Uke die ook last van zijn knieën heeft naar mij toe komen. Hoe het met mijn knie ging. De zijne hadden het ook begeven en hij ging naar huis want kon de training ook niet meer volgen.
Ook van kijken kan je leren dus heb veel geleerd. Soms werd er door de vrouw van Fred naar een paar technieken gevraagd en het was wel goed die te kunnen uitleggen.
Tijdens de training werd er overgegaan op de Jo. Eerst een verdediging met één Uke maar later met twee Uke’s. Bruno Sensei deed het eerst voor maar als snel zag je dat er snelheid in kwam. Het werd een demonstratie waarbij er drie Uke’s hem aanvielen. Zij hadden geen schijn van kans. Om met Wilko Sensei te spreken “hij is rete scherp” en daar is geen woord van overdreven. Een genot om naar te kijken maar ook de innerlijke drive om het ook zo aan te leren wetende dat ik nooit dat niveau zal behalen.
Al met al was het toch weer een enerverende dag geworden. Met Kitty Sempai weer op huis aan en onderweg natuurlijk alleen maar de enthousiaste verhalen uitwisselen van het ervaren (Kitty Sempai) en het zien (ik).
Had het voor geen goud willen missen, ondanks de dikke knie.
Helaas lieten de andere dagen geen ruimte om nog een dag of dagdeel mee te trainen in Markelo. Volgend jaar hopelijk beter.
Harrie