Na twee weken van intensieve examentraining toch nog gezakt.Omdat je een jaar 1e kyu moet zijn voordat je op kunt voor je Shodan examen, stak ik twee maanden geleden mijn hand op toen Wilko Vriesman Sensei vroeg wie op zou gaan voor zijn Shodan. Samen met trainingsmaatje Remco Sempai na de Shodan training nagepraat. Of wij wel rijp waren en of wij niet zouden wachten tot december 2015. Aangezien ik het idee had dat Remco Sempai verder in zijn technieken staat dan ik zei ik dat en stelde gelijk voor om samen te gaan trainen. Dat deden wij ook voor het 1e kyu examen en dat pakte toen ook goed uit, meer voor mij dan voor Remco Sempai, maar het gaat om het resultaat. Remco vroeg nog aan Satomi Vrieman Sensei hoe de aanloop tot het examen gaat en of hij er geschikt voor was, waarop een uitleg kwam en voor hem een positief antwoord volgde.
Samen met Remco Sempai ons gericht op het Shodan examen wat inhield dat er intensief getraind werd bij Nico Sempai op de donderdagavond en bij WIlko Sensei op de zaterdagochtend, naast de reguliere trainingen die wij volgden. Maar een week of twee voor het examen begon het toch te kriebelen en werd er voorgesteld om extra trainingen te gaan volgen. Dit besluit werd omgezet in het zoeken naar een locatie waarop ik voorstelde bij Arjen Sempai te kunnen trainen als hij dat goed zou vinden. Dat ik dan extra naar Amsterdam zou rijden zie ik als een investering. Echter, Arjen Sempai kon zijn praktijkruimte niet vrij maken dus werd omgekeken naar een andere locatie. Deze werd gevonden halverwege tussen Amsterdam en Dronten. Almere dus. En weer was hierbij Fred Ruiter Sempai de helpende hand. Fred Sempai geeft regelmatig inval lessen bij ons in Dronten en Remco trainde bij Fred Sempai voordat hij overstapte naar Wilko Vriesman Sensei omdat deze 5 minuten van zijn huis is. Hierbij dus nogmaals een hartelijke dank naar Fred Sempai.
Twee weken voor het examen op de dinsdagavond naar de dojo van Fred Sempai in Almere. Wij mochten een deel van de Tatami gebuiken. Wij waren Remco Sempai, Arjen Sempai en ik. Remco Sempai stelde voor dat wij de technieken zouden doornemen waarbij om beurten diegene die niet de techniek uitvoerde, goed kijkt, deze beoordeeld en achteraf commentaar geeft.
Voor mij is nog steeds Suwariwaza erg lastig. Komt door mijn fysieke beperking maar heb de motivatie om daar wat aan te doen. Ben dus regelmatig met kniebeschermers thuis op het parket aan het oefenen. Helaas zal ik nooit de motoriek van een 25 jarige krijgen maar probeer dat wel te bereiken. Op de vraag eerst te starten in Tachiwaza was mijn antwoord dat het beter voor mij is juist in Suwariwaza te trainen. Dat wordt toch gevraagd op een examen dus pak het dan ook op in onze trainingen. Wij trainden dus alle technieken die wij konden vinden op de exameneisen en naar voorbeelden van de Tissier Shihan filmpjes die gevonden werden op internet. En als wij er niet uitkwamen werd de hulp van Fred Sempai ingeroepen.
De week voor het examen heb ik mijn training geïntensiveerd. Maandag in Dronten waarbij ik een half uur eerder samen met Kitty Sempai trainde en nuttige aanwijzingen kreeg. Vooral bij Hanmi Handachiwaza met aanval Katate dori en verdediging Shihonage. Eerst naar Uke toe, knie omhoog, dan hand naar je centrum, knie neer en met andere hand de pols overnemen van Uke, andere knie op en Uke doorsturen. Ik moest meer bewegen. Dus werd dat voornamelijk beoefend. Aan het einde van de les mocht ik nog even alles demonstreren voor onze leden. Tachiwaza Ikkyo, Nikkyo, Sankyo, Yonkyo (Omote en Ura), Hanmi Handachiwaza Shihonage en Suwariwaza Ikkyo, Nikkyo, Sankyo. De dinsdag naar Almere en samen met Remco Sempai en Arjen Sempai ook deze technieken doorgenomen maar verder met Ushiro ryote dori technieken uitgebreid. Hierbij was het nog zoeken naar Juji garami omdat wij met de handen niet uitkwamen maar Frans Sempai gaf uitsluitsel. Niet wachten tot de handen voor je zijn maar al overnemen boven je hoofd door je hand in een kommetje te zetten. Eigenlijk spreekt dit vanzelf maar als je in je hoofd zit en niet voelt, dan gaat het altijd fout. Na deze leerzame lessen voelde ik mij toch niet zeker en werd met Kitty Sempai afgesproken de woensdag ook maar technieken door te nemen. Vooral Shomen uchi met de Aihanmi instap en de Yokomen uchi waarbij je meer om je centrum draait werd beoefend. Dit bleven we herhalen om het er in te laten slijten. Helaas ging (en gaat) het nog steeds fout bij het opschroeven van het tempo. Toch teveel in het hoofd dus. De donderdag weer naar Amsterdam. Aan Nico Sempai gevraagd wat examenstof door te nemen en dan met name Suwariwaza. En toen heerlijk met Catharina Sempai getraind die mij alle tijd en kleine aanwijzingen gaf. Het blijkt dat ik te dicht op Uke sta en door mijn trage bewegingen in Suwariwaza kom ik dan in de problemen. Als er meer ruimte is tussen mij en Uke en ik reageer op het moment dat Uke begint te bewegen, dan loopt het gesmeerd. Een punt van aandacht maar dit is te kort zo vlak voor het examen om in te slijten. Vrijdag maar een verplichte rustdag ingelast (maar toch thuis bezig geweest). Zaterdags was er de Shodantraining op Papendal onder leiding van Wilko Sensei. Hier werd getraind op de examenstof, zijnde Ikkyo, Nikkyo, Sankyo, Yonkyo, Gokyo en Rokyo in Suwariwaza, Hanmi Handachiwaza en Tachiwaza. Daarna de Ushiro technieken en natuurlijk de Iriminage, Shihonage en Kotegaeshi. Ook werd nog even de aandacht gevestigd op het ontwapenen bij deze laatste technieken. Omdat het buiten rond de 40 graden Celcius was werd er regelmatig gestopt om wat te drinken en een uur voor het einde was onze training over. Wij, 7 man voor het Shodan examen, moesten onze kunnen laten zien voor de andere leden die niet voor Shodan op zouden. Een generale repetitie. Toen ik op moest zat ik in de zenuwen wetende dat mijn Suwariwaza niet zo lekker loopt en ik nog teveel uit kracht werk. Daarnaast had ik de opdracht gekregen niet te praten, geen Bokito-gedrag (op je handen en knieën steunen) en vooral niet te vermoeid te ogen, of te kijken voor een hulpvraag. Kortom, genoeg om op te letten. De aanval zou bij mij Katate dori Ai Hanmi zijn. Ikkyo Omote en Ura gingen wel goed. Bij Nikkyo Omote ook maar bij Ura ging het mis. Hierbij moet je namelijk de polsklem toepassen terwijl ik een tenkan maakte om de pols op het schouder te zetten. Na tot drie keer toe een opmerking van Wilko Sensei gekregen te hebben viel het muntje. Maar bij Hanmi Handachiwaza ging ik op hetzelfde punt weer fout evenals in Tachiwaza. Uitslag van de overige deelnemers was dus een twijfelgeval. En met de opmerking dat ik een zware nacht tegemoet zou gaan was de les afgelopen.
Op de terugweg naar huis met Kitty Sempai over de mind set gesproken. Wij zouden zondag hieraan werken zo vlak voor het examen. Bij thuiskomst nog behoorlijk wat vocht naar binnen gewerkt wat uiteindelijk resulteerde dat ik die dag 6 liter vocht had geconsumeerd. Een aanslag op je conditie dus. Normale tijd naar bed en heerlijk geslapen. Dat dan weer wel.
Zondag de examendag. Rustig opgestaan en het viel mij op dat ik geen prikkels had of zenuwachtig was. Na het douchen rustig ontbeten, de spullen gepakt en ingestapt om Kitty Sempai te halen. Mijn partner ging ook mee want wij hadden een familiefeestje in Noord Holland. Daar zou ik na afloop van het examen dan naartoe gaan. En met de auto in z’n achteruit zettende de opmerking plaatsend “Jetzt geht los” brak ineens de zenuwen los. Ademhalen in de buik, tong tegen gehemelte drukken om gapen op te wekken en meer Yoga oefeningen die ik kon bedenken uit het verleden, niets hielp. Dus dan maar zwijgen. Kitty Sempai was ook wat gespannen merkte ik want zij praatte honderd uit. Op tijd aangekomen in Amsterdam dus maar gelijk omkleden. In de kleedkamers druppelden de andere examenkandidaten binnen en je voelde de spanning. Op dat moment kwam mijn lichamelijke rust, maar in het hoofd was het denken en analyseren. Achteraf niet bevorderlijk maar goed, is de aard van het beestje. Om 10 uur werd er een training gegeven tot tien voor twaalf. Het was behoorlijk warm maar dat was het de hele week al. Tijdens de les van Onna Sempai nog een paar keer de aanwijzing gekregen mijn houding en tempo aan te passen naar mijn eigen kunnen. “Jij bepaalt het tempo” en “Jij bepaalt” gaf hij mee.
Twaalf uur startte de examens. De eerste die op moest was ik. Dus in Shiko naar het midden van de Tatami. De jury bestond uit drie leden. Er werd gevraagd wie mijn Uke was waarop ik rondkeek en Kitty Sempai aanwees. Die kwam naar voren waarna wij moesten groeten. Eerst voor O’Sensei, dan naar de jurytafel en dan naar elkaar. Er werd uitgelegd dat ik de technieken opgedragen krijg die ik dan moet laten zien. Mocht ik het niet gehoord hebben dan kon ik er om vragen. Of dat helder was. En met een ja kreeg ik op: Suwariwaza, Ikkyo, Nikkyo, Sankyo, Yonkyo en Gokyo in Omote en Ura. Aanval Shomen uchi. Bij de Yonkyo kreeg ik de opmerking dat ik een mooie Gokyo liet zien maar dat er een Yonkyo gevraagd werd. Dus deze gecorrigeerd. Daarna in Hanmi Handachiwaza Shihonage in Omote en Ura en een Uchi Kaiten nage, gevolgd door Tachiwaza Ikkyo, Nikkyo, Sankyo, Yonkyo, Gokyo, Shihonage en Iriminage. Allen Omote en Ura. Hierna kon ik afgroeten naar Uke, de jurytafel en O’Sensei. Voor mij zat het er op.
Terug in de rij vroeg ik aan een andere kandidaat hoe het eruit had gezien. Een stuk beter dan gister was zijn atnwoord. Ik kreeg even hoop maar toen ik de blik van Heike Sempai opving wist ik genoeg. Nadat de kandidaten voor Nidan, Sandan en Yodan hun examen hadden afgelegd was het even pauze waarna de juryleden de Tatami opkwamen. Ik werd als eerste naar voeren geroepen en Carolien Sensei gaf uitleg. Na een mimiek van hijgen, puffen en zuchten en de opmerking dat op de uitvoering van technieken altijd wel een opmerking gemaakt kan worden, was het resultaat gezakt. Alle andere kandidaten voor het Shodan waren geslaagd. En ook hierbij nogmaals gefeliciteerd.
Ik kon mij helemaal vinden in de uitleg en had er vrede mee. Geen teleurstelling want ken mijzelf genoeg om aan te voelen wanneer een examen een poedelprijs is en wanneer niet. En aangezien ik geen poedelprijs wil, had en heb ik begrip voor deze uitslag. Volgende keer beter. Wanneer? Geen idee, ik wacht het signaal af van Wilko Sensei wanneer ik rijp ben voor het examen.
De dagen na het examen heb ik de zaak lopen evalueren voor mijzelf. Teveel praten? Ja, van Kitty Sempai hoorde ik achteraf dat zij mij continu heeft gehoord tijdens het examen. Bokitogedrag? Nee want hier heb ik op gelet want had mijn handen op de knieën gehouden. Hijgen en puffen? Ja, die opmerking werd gemaakt door Jurylid Carolien Sensei. Hier was en ben ik mij niet van bewust dus is dit erin geslopen. Een punt van aandacht. Uitvoering technieken matig? Ja, hiervan ben ik mij bewust want de “mind set” was er niet naar. Hoe dan een volgende keer? Ik weet nu hoe de procedure is. Dat was even zoeken maar die ik heb ik nu helder. Als je opgaat heb je een Uke. Stem dit van tevoren af. (Ik vroeg Kitty Sempai op het moment dat ik examen moest doen. Dus aan de late kant. Heb wel een geweldige Uke gehad die gevoelsmatig meewerkte. Nogmaals dank dat je mijn Uke wilde zijn Kitty) Na wat met anderen gesproken te hebben is het beter een Uke te nemen die van gelijk postuur is. Dan “oogt” het beter. Op het moment dat je naam genoemd wordt ga je in Shiko naar de Tatami. Dit doe je rechtop met je borst vooruit. Je laat zien dat je er klaar voor bent. Op de vraag wie je Uke is spreek je zijn of haar naam duidelijk uit. (Maar ik denk dat je ook gezamenlijk naar voren kunt komen) Zodra Uke bij je is groet je naar O’Sensei, de jurytafel en naar Uke. Zodra je hoort welke technieken je moet laten zien doe je dat met een mind set dat jij bepaalt wanneer Uke aanvalt, jij laat zien dat je de situatie onder controle hebt en jij de techniek beheerst. Je laat niet zien dat je moe bent, laat niet zien dat je sociaal bezig bent want het is een martiale uitvoering en je houdt je houding correct. Hoofd omhoog, rug recht en borst vooruit. Een houding van “Kom maar op”. Naast het werken aan technieken is het dus ook werken aan je houding. En met deze opgedane ervaring ben ik klaar voor het volgende examen.
Hopelijk heeft een ander ook wat aan deze toelichting.
Harrie