Op 5 juli 2013 moest ik examen doen voor de 3e kyu. Een hele belangrijke want na slagen zou ik bij alle gelegenheden mijn Hakama mogen dragen.
30 juni aan Tjade gevraagd of hij bij ons thuis als Uke wilde fungeren. Met de exameneisen en Youtube kwamen wij er wel uit. Merkbaar voelbaar was de spanning bij mij. Ik kon geen benaming vasthouden.
Na een paar keer zoeken hoe een bepaalde techniek nu moest, zijn we gestopt met de aantekeningen welke technieken nog de aandacht nodig hadden. Vreemd toch die spanning voor examens Aikido.
Op 1 juli was er de ASVD examen voor de leden tot 4e kyu. Aan mij werd gevraagd of ik de warming up wilde doen zodat de trainers zich konden terugtrekken voor de definitieve bepaling van de te vragen stof. Aangezien ik in het verleden jarenlang training heb gegeven bij mijn vorige budosport zou dit geen probleem moeten zijn. Waarom dan toch die spanning? Zou het te maken hebben met mijn aanstaande examen bij Wilko Vriesman Sensei?
Na de warming up ging iedereen in Seiza zitten wat gebruikelijk is in de budosport bij aanvang en einde van de les. Kitty sprak ons toe over het aanstaande examen en vroeg de examenkandidaten op de mat beginnend vanaf de 6e kyu. Aan mij werd gevraagd of ik Uke wilde zijn voor Wim die zijn 4e kyu examen moest doen. Na een paar technieken werd gevraagd of ik aan de kant wilde zitten. Ik werd gespaard voor mijn examen. Met name gezien mijn knieproblemen. (Dank Kitty)
En ook toen weer de spanning na afloop van de examens. Zou ik gevraagd worden voor een proefexamen? En welke technieken moest ik ook alweer allemaal kennen? Welke zou Kitty als extra vragen dan. Ik voelde het alweer kriebelen in de buik. Gelukkig werd ik niet gevraagd.
Donderdag naar de gebruikelijke training bij Wilko Sensei. Wilko Sensei vertelde dat hij er een makkelijke avond van zou maken voor zichzelf. De training stond in het teken van examens en hij had allemaal “vrijwillige” trainers die de gevraagde techniek zouden demonstreren. Jaja.
Dus bij de eerste techniek, aanvalsvorm Yokomenuchi door Uke en vanuit Hanmi handachi waza Tenkan Uchikaitennage door Tori, moest ik eventjes Tori zijn. Gaf nog even met een blik aan dat ik niet in Suwari waza wil verdedigen, maar daar had Wilko geen boodschap aan. Ging dus in mijn ogen beroerd omdat ik niet train in Suwari waza. Vergat de Tenkan dus kreeg een opmerking waarna het over moest. Daarna geen opmerking meer gehad. Toen iedereen deze techniek moest oefenen ben ik naar Wilko gegaan en meegedeeld dat als er in Suwari waza ge-examineerd zou worden, ik niet zou komen. Dat zou ook een rit naar Amsterdam schelen. “Maak je geen zorgen” was het antwoord. Dus dat deed ik dan ook niet.
Op dat moment viel ook mijn spanning voor het examen weg. Waar zou ik mij druk om moeten maken? Net als bij ASVD-Budo weet de trainer toch wel hoe ik mijn technieken uitvoer? Deze wetenschap met de foutjes tijdens het examen geven het definitieve oordeel over slagen of zakken. Het is geen dan-examen waarbij je ook moet presteren onder druk.
De verdere training heb ik staande afgelegd en toch nog weer een boel puntjes op de ï opgezogen.
Een leerzame training dus.
Vrijdag was de examen dag en ik voelde mij best wel rustig. Dit is bij de eerdere Aikido examens wel anders geweest. Toen ega thuis kwam nog even de aanvalsvormen geoefend. Dit om niet na te denken als de aanvalsvorm geroepen wordt welke dat is, zodat je je gelijk kunt concentreren op de techniek. Dan kan je sneller reageren.
Het examen zou om 19:00 uur beginnen maar er was nog een les vanaf 18:00 uur. Dus vroeg weg met Kitty om de les mee te maken. En dat was geen overbodige luxe. De trainers hadden waarschijnlijk instructies gehad of zij wisten wat er zo ongeveer gevraagd zou worden. Het was een uur van heel hard werken. En ook toen weer “Aha, het moet dus zo.”
Om 19:00 uur werd gestart met de examens. Te beginnen met de 6e kyu kandidaten. Toen voelde ik toch wel de kriebeltjes in de buik maar kon ze gelijk wegdenken. Onder controle dus.
Met vier kandidaten moesten we opkomen. Gevraagd werd in Suwari waza de technieken Ikkyo, Nikyo en Sankyo te laten zien. Ik dus naar Wilko Sensei kijken die mij vroeg of ik alleen deze techieken wilde laten zien. Wat moet, moet. Ook tegen beter weten in. Nu zijn het niet drie technieken maar zes. Allen zowel in Ura als in Omote. En dan ook nog als Uke op de knieën draaien maakt 12 keer dus. Hoezo één keertje?
Daarna moest er in Suwari waza ook nog andere technieken getoond worden maar daarbij mocht ik in Tachi waza en bij mijn aanval werd dat Hanmi handachi waza.
Alles ging in een rap tempo maar dat mag ook wel als je voor 3e kyu op gaat. Achter elkaar werd gevraagd naar Iriminage, Shionage, Kotegaeshi, Udekimenage. En allen uit verschillende aanvallen.
Toen gevraagd werd in Seiza Kokyuhonage te laten zien wist ik dat het over was. Afgroeten naar Uke en in Seiza voor Wilko Sensei. Allen geslaagd waarbij er een opmerking kwam naar één van de andere examenkandidaten op de uitvoering te letten. Weer groeten naar de trainer en naar elkaar waarna we elkaar feliciteerden.
Terug naar mijn plaats in de rij voelde ik mij knie. Maar de wetenschap dat er een vakantieperiode zou volgen waarbij ik kon “revalideren” stelde mij gerust. Ik had tenslotte mijn 3e kyu binnen en mag mijn Hakama voortaan dragen. En daar doe je ook voor.
In de pauze na de examens aan mijn trainingsmaatjes Fred doorgeseind dat ik geslaagd was en dat wij voortaan in Hakama moesten opdraven. Fred traint in Schiedam, is al een paar maanden 3e kyu maar wilde op mij wachten met de Hakama. De 20e juli is dat dan zover tijdens de zomerschool in Markelo.
Van Remco kreeg ik vanaf Cuba een smsje. Of ik geslaagd was. En daarna de felicitaties.
Heerlijk die verbroedering binnen Aikido. Het is net één grote familie. Tenminste al diegene die je regelmatig tegenkomt. Of dit nu bij een stage van de JBN is of bij die bij de DAF, de deelnemers die je inmiddels kent zijn allemaal begaan. En ook dat is Aikido.
Na de pauze vroeg Tom Dijkman (5e dan) of wij (Kitty en ik) mee wilde trainen met de hogere dan leden. Eventjes een training meedoen met 2e dan en hogere gegradueerden. Omdat het 20:15 was en wij meestal rond die tijd op de donderdag beginnen met trainen, was de beslissing snel genomen. Natuurlijk wilden wij meedoen.
Toen merkte ik dat er nog een heleboel te leren valt. Tom Sensei gaf tussendoor regelmatig aanwijzingen aan mij. Niet alleen voor de technieken als Tori maar zeker ook voor die van Uke. Als je de beweging volgt doe dat dan ook goed. Tom Sensei deed voor waarna ik het moest nadoen. Eerst zonder Tori gevolgd door de techniek van Tori. Zo voorkom je blessures bij jezelf als Uke. Heel leerzaam. Maar ook de uitvoering van de verdedigende technieken. Je leert dat alles veel directer kan, daarmee sneller maar zeker ook effectiever.
Helaas kon ik niet de hele training meedoen. De knie speelde teveel op waardoor ik het wijzer vond om te stoppen. Vroeg dit aan de trainer die toestemming gaf om te stoppen.
Zoals gezegd er is nog een hele weg voor mij te gaan. Maar ben er klaar voor.
– Harrie