Zondag 27 april 2014 was het weer zover. Vertrek naar NY voor twee weken.
Mijn wens was altijd nog eens een training van Yamada Shihan te volgen. Dan zou het rijtje compleet zijn met het volgen van trainingen bij directe volgelingen van O’Sensei. In Nederland namelijk twee keer een stage gevolgd bij Tamura Shihan en één keer bij Shigano Shihan.
Tijdens mijn bezoeken aan NY was Yamada Shihan altijd op reis dus een training in zijn dojo onder zijn leiding kwam er nooit van. Wel onder leiding van Donovan Waite Shihan.
Bij aankomst in NY gelijk gekeken in de agenda van de trainers en geconcludeerd dat Yamada Shihan dinsdag een les zou geven. Mijn kans dus om mijn wens in vervulling te laten gaan. Dus vroeg op om een dagje Manhattan mee te pakken. Een half uur voor aanvang waren wij al in de dojo. Ik vroeg naar Mike Smit Sempai maar die bleek niet meer verbonden te zijn aan de dojo. Het was nu André die de administratie deed. Mijn vraag of ik mee kon trainen met de les van Yamada Shihan werd beantwoord met en wedervraag. Waar ik vandaan kwam. Uit Nederland dus. Kost je 25 dollar en als je een Gi nodig hebt 35 dollar. Hier schrok ik van. Hoezo commercieel? Bij Mike Senpai was het 20 dollar voor een uur trainen inclusief Gi. Hier had André geen boodschap aan want dit waren altijd al de prijzen. Na wat overleg en met de wijsheid van mijn partner die mij werd ingesproken (je krijgt er spijt van als je het niet doet) toch maar betaald. André legde later uit dat het voor autochtonen 20 dollar is en voor buitenlanders 25 dollar. Een Gi huren kost 10 dollar. Daarna werd gevraagd naar mijn naam, niveau en bij welke dojo ik was ingeschreven. Dit om mij vooraf aan de les aan Yamada Shihan voor te stellen.
Vijf minuten voor aanvang kwam Yamada Shihan de gezamenlijke ruimte binnen en werd ik voorgesteld samen met twee andere gasten. Wij mochten mee naar binnen en de les volgen.
De les startte met de gebruikelijke opwarmingen waarna Yamada Shihan Kokyo ho demonstreerde in Tachi Waza. Deze moesten wij trainen. En gelijk had ik weer een deja vu. Bij de stijl van Tissier Sensei probeer je te werken vanuit de leegte. Geen kracht gebruiken want dan heeft Uke een steunpunt en kan zich herstellen. Wat mij opviel was dat iedereen wel kracht gebruikte want niet alleen de Kokyo Ho was voldoende, je moest ook nog een tik op de borst geven zodat Uke wel achterover moest rollen. Heel vreemd voor het gevoel maar toch enige herkenning vanuit de JBN periode. Na deze oefening, die je wel een kwartier moest uitvoeren, werd een andere techniek voorgedaan. Nikyo ura. Ik wilde wisselen van Uke maar dat gebeurt daar niet. Je blijft de hele training bij dezelfde Uke. Paul bleef dus mijn Uke. Tijdens het uitoefenen van de technieken bleek dat het erg druk was. Je had weinig ruimte voor je Tenkan maar moest ook opletten waar je Uke neerlegde. Toen ik Uke naar de grond bracht en de controletechniek wilde inzetten kreeg Paul de hiel van André vol op zijn oog. Ik had nog wel zo goed opgelet dat Paul ruimte had maar André draaide zo hard en zonder te kijken in met Tenkan dat er geen ontkomen aan was. Voelde mij schuldig omdat ik niet goed opgelet had. Paul liep weg om zijn oog te koelen. Toen hij terug kwam had hij een heel rood oog, oogkas en neus. Hij stopte ermee voor die dag. André verontschuldigde zich ook en vroeg gelijk aan mij of ik met hem en zijn Uke wilde trainen. Tsja, wat moet je anders?
Dat was niet nodig want de volgende techniek kwam aan bod. Ude kime nage. En aangezien het erg druk was werden er vijf groepen gevormd met 8 Aikidoka’s. Zo konden de vijf Tori’s in het midden van de mat staan en aangevallen worden door een Uke uit hun groep. Na het uitvoeren van de techniek kwam dan de volgende Uke. Als iedereen geweest was nam een Uke de plaats van Tori in.
Ook deze techniek werd 15 minuten uitgevoerd. Hierna was het Kokyo ho in Suwari waza en na het afgroeten was de les over. Heb nog even nagepraat met wat Aikidoka’s en zag Yamada Shihan bij het mededelingenbord staan. Gelijk de kans waargenomen om met hem op de foto te komen. Moest wel want was mijn boekje vergeten zodat het niet aangetekend kon worden. Nu maar een afdruk van de foto in het boekje plaatsen als bewijs.
Na het omkleden liep ik langs André die verbaasd was dat ik weg zou gaan. Ik mocht de rest van de dag blijven trainen. Achteraf was die 25 dollar exclusief Gi dus toch niet zo gek.
Ik bedankte voor het aanbod want wij moesten weer verder. Het ging mij tenslotte ook alleen om de les van Yamada Shihan. En die 35 dollar was het mij wel waard. Mijn wens was vervuld.
Al met al toch een leerzame ervaring geweest. Ondanks dat het een hardere vorm is dan die ik nu gewend ben, heb ik toch ook ervaren dat je met het volgen van je eigen stijl ook effectief bent.
Ook dat je goed oplet naar de anderen en daar rekening mee houdt (behalve met Paul dan). Kreeg hiervoor achteraf waardering. Er was namelijk een nieuweling die nog niet wist wat ze moest doen. Niet de techniek doorhad maar zelf ook nog niet kon rollen of een vrije val kon maken. Toen zij mij aanviel heb ik daar rekening mee gehouden en haar meer begeleid. Maar toen een Hakama mij aanviel en ik de techniek niet goed inzette voelde ik dat ik vanzelf overging in een Uchi kaiten nage. Uke maakte zijn rol en kwam lachend met zijn duim omhoog weer in de rij staan.
Bij het napraten het nodige uitgewisseld, maar vooral het warme saamhorigheidsgevoel dat zo kenmerkend is bij Aikido.
Volgende keer maar weer heen en dan niet mijn boekje vergeten.
Harrie