De CABN en de DAF hadden in juni 2014 een stage georganiseerd, gegeven door Mariko Takamizo Shihan.
Op zaterdag 21 juni was ik verhinderd maar Kitty Sempai was samen met Mariska naar Papendal gegaan. Voor Mariska was het de eerste keer dat zij op stage ging buiten de dojo in Dronten. Volgens Kitty Sempai was het allemaal positief ontvangen en voor herhaling vatbaar.
Zondag 22 juni ben ik met Kitty Sempai naar Papendal afgereisd. Vroeg weg zoals gebruikelijk. Je wilt niet te laat komen tenslotte. Bij aankomst ook weer de gebruikelijke taferelen. Alle bekende groeten en een praatje mee maken en daarna nieuwe kontakten leggen met Aikidoka’s die je nog niet ontmoet hebt. Het bleek dat er ook een afdeling van de JBN aanwezig was. Tenminste dat werd mij later verteld.
De les startte met een uitgebreide warming up gevolgd door een aantal technieken om los te komen.
Het mooie was dat vrouwlijke Hombu Dojo Shihan Mariko Takamizo uitgebreid de tijd nam om de techniek te demonstreren. Eerst langzaam met tekst en uitleg. In het Japans natuurlijk maar gelukkig was Satomi Sempai er ook bij die alles vertaalde in het Engels. Dit omdat er ook een aantal buitenlanders waren uit Turkije en Hongarije.
Nadat Mariko Takamizo Shihan de techniek langzaam had voorgedaan werd het tempo opgevoerd en kon je dus zien wat de effecten zijn van de techniek. Daarna waren wij aan de beurt. Ik keek links van mij en kon gelijk aan de bak met een vrouwelijke Aikidoka. Zij haalde haar schouders op want ze snapte niet wat de bedoeling was. Aangezien ik ook een leerproces heb doorgemaakt de afgelopen jaren, waarbij ik mij ook altijd geroepen voelde om uitleg te geven als Uke het niet begreep, is het leermoment bij mij geland om niet de trainer of leraar uit te hangen. Dus vroeg ik alleen maar om aan te vallen met Shomenuchi hopende dat als je de techniek langzaam doet, Uke het wel kan volgen. Daarnaast kan jezelf ook de techniek goed technisch uitvoeren zonder te smokkelen door de snelheid van uitvoer. Toen er gewisseld werd na vier aanvallen, waarbij ik Uke zou zijn, kwam de trainer van mijn Tori aanlopen en demonstreerde de techniek langzaam. Daardoor kreeg ik ook het gevoel van een goede uitvoering als Uke en was dat ook voor mij een aanvulling. Heerlijk deze leermomenten.
Dit gebeurde nog een paar maal toen ik met andere Aikidoka’s werkte.
Heb zelfs aanwijzingen gekregen van Mariko Takamizo Shihan en ervaren hoe het voelt als je met de energiestroom meegaat.
De stage verliep op een rustige wijze waarbij toch heel hard gewerkt werd. Na twee uur training voelde ik mijn knie opkomen en wilde het rustiger aan te doen. Net op dat moment werd er een uitleg gegeven van een aanval door twee aanvallers. Een randori. Dat leek mij wel wat dus knie maar vergeten en aan de slag met twee Dan gegradueerde Aikidoka’s. Als je dan denkt dat je tussendoor je rust kan pakken heb je het mis. Het was nog harder werken met aanvallen, rollen en opstaan om weer aan te vallen. Dit tempo kon ik niet bijbenen door gebrek aan conditie maar ook een stekende pijn in de knie. Dus moest helaas afhaken. Gelukkig werd er na vijf minuten de stage afgerond met een Kokyu ho zodat ik weer aan kon haken.
Een hele goede ervaring rijker stapte ik van de mat en werd aangesproken door Mariko Takamizo Shihan. Wat ik mankeerde? Ik vertelde van mijn knie en liet de brace zien. Zij vertelde dat zij ook last van haar knieën heeft en wenste mij een voorspoedig herstel. Dit gebaar is zo tekenend voor Aikido, het laat zien dat er meer is dan alleen maar het les geven en uitvoeren van technieken.
Na het omkleden buiten gewacht op Kitty Sempai en nog even gesproken met een paar buitenlandse Aikidoka’s.
Het was weer een enerverende stage en een ieder heeft er geleerd maar vooral genoten.
Harrie