28 januari 2016 mocht ik een gastles geven bij Aikido Centrum Huizen. Omdat Sempai Danny Rebel op vakantie was waren wij, Sensei Sachien Raghoe (5e dan Aikikai lijn Tissier) en ik (1e dan Aikikai lijn Tissier) gevraagd om zijn lessen over te nemen.
Het plan was dat ik op 26 januari de les bij Sachien zou bijwonen. De les zou alleen gaan over zwaard technieken en ondanks dat het een les voor beginners zou zijn, wilde ik die toch bijwonen. Deels omdat ik het altijd leerzaam vind een les van Sachien te volgen maar ook om voort te kunnen borduren op zijn les in mijn les. Helaas mocht het niet zo zijn omdat ik geveld was door de griep. Maar in ons telefonisch overleg kreeg ik toch een beeld. Het plan was om de les alleen op basistechnieken te geven.
28 januari 2016 was het dan zover. Mijn eerste gastles. Afgesproken was dat ik rond 19:15 aanwezig zou zijn om mee te helpen de matten te leggen. Om toch op tijd aanwezig te zijn en ik mogelijk zou moeten zoeken waar de sporthal c.q. dojo, toch maar eerder van huis gegaan. Gevolg was dat ik al 19:00 uur aanwezig was. De jeugd van de plaatselijke voetbalclub was aan het zaalvoetballen en heb daar naar gekeken. Best wel leuk die jonge talentjes van 14 jaar fanatiek bezig te zien. Op de vraag van een knulletje of ik voor de judo kwam heb ik het maar zo gelaten. Maar wel natuurlijk aangegeven dat ze mee mochten trainen, het is immers gratis? Hier werd geen gebruik van gemaakt.
Om 19:30 was hun les afgelopen en ik zag al een paar Aikidoka’s in de deuropening staan. Dus snel omgekleed en deelgenomen aan het matten leggen. Daarna voorgesteld, maar ik ben heel slecht in het onthouden van namen dus kan ze hier niet noemen. Er waren maar twee volwassenen en 2 kinderen van 14 en 15 jaar. Nikky, één van de volwassenen, vertelde dat hij een aantal afmeldingen had gekregen i.v.m. griep. De griepepidemie velde dus ook de Aikidoka’s.
Na het groeten heb ik mij heel kort voorgesteld en de reden van mijn komst toegelicht. Op de vraag wie de les van Sachien had gevolgd, bleek dat alleen Nikky dat gedaan had. Nou ja, maakte niet zoveel uit want ik zou toch de basis technieken Ikkyo, Nikkyo en Sankyo doen. Omdat er twee volwassenen en twee kinderen waren heb ik besloten geen wisseling van Uke en Tori te doen maar de hele avond dezelfde partner te houden. Dat doen ze zo in New-York bij Yamada maar nu leek het mij wel handig i.v.m. lengte en leeftijd want zo konden de ouderen doorgaan terwijl ik de kinderen beter kon begeleiden.
Gestart met Nikky als Uke Tachi waza Aihanmi Nikkyo Ura stap voor stap uitgelegd. Uitstappen, hand naar de knie, instappen, hand naar elleboog, rechtop blijven staan, elleboog naar knie en onder de pols van Uke brengen, uitstappen. Bij elke stap aangeven waarom en waarop je moet letten. Opgelet of de volwassenen het goed deden en toen bij de jeugd extra aanwijzingen gegeven. Je ziet toch altijd bij kinderen dat zij met de rug naar Tori wegdraaien. Dus aandacht gelegd op de buiken naar elkaar en proberen te blijven aanvallen. Ook toegelicht op je eigen lichaam te letten door niet te draaien in de heupen en in de knieën maar mee te stappen in de natuurlijke beweging. Een les waar Sensei Wilko Vriesman ook op hamerde toen ik bij hem kwam trainen.
Na de Ikkyo en Nikkyo technieken werd het iets moeilijker bij de Sankyo. Vooral het instappen en met de schouder Uke uit balans te houden en tegelijk voorkomen dat de elleboog van Uke niet in je gezicht komt, dus controle houden, was het lastigst. Maar na een paar kleine aanwijzingen, zoals even kijken of de hand van Uke naar de grond gaat, niet naar de hand die je vastpakt kijken en zeker niet voorover gaan buigen, ging het een stuk beter. En als je rekening houdt dat het beginners zijn dan zie je toch ineens een leermoment ontstaan.
Na een uur op deze drie technieken te hebben getrained legde ik de aandacht meer op het punt van de aanval. Als je in Aihanmi gepakt wordt kan je door in- en uitstappen proberen het punt te neutraliseren. Niet aan die hand trekken maar dat punt op hetzelfde punt laten staan. Denk aan de beweging van je benen en niet aan je hand. Probeer zo je hand leeg te maken want dan weet Uke niet wat er komt. Hij heeft geen steunpunt en referentie. Hieruit kan je een aantal technieken toepassen. Begonnen werd met Tenchi Nage maar het bleek toch dat dit iets te moeilijk was omdat er te snel geslagen of gemaaid werd. Hier heb ik nog een paar keer de aandacht op gevestigd maar het gevoel dat het echt Hemel-Aarde is moet je in de loop der tijd ontwikkelen. Dus stapte ik maar over op Shiho Nage. Dat ging iets makkelijker vooral toen ik aangaf dat je niet moet proberen Uke weg te gooien maar je hand naar je knie moet bewegen. Dat kan je doen door je duim of je wijsvinger omlaag te richten.
Omdat het toch lastig blijft de bewegingen bij jezelf te houden heb ik een les die ik ooit van wijlen Sensei Jan Lodewijks kreeg toegepast. Uke komt achter je staan en pakt je bij de polsen. Jij gaat met je rug zo dicht mogelijk naar Uke toe. Vervolgens haal je één hand naar je heup en draait met je lichaam naar die hand en kijkt naar Uke. De hand bij de heup breng je voor langs je lichaam omhoog en als deze bij je hoofd is draai je je lichaam 180 graden om, stapt onder de hand door en je hebt Uke onder controle om een techniek te kunnen doen. Het was een openbaring toen ze dit doorkregen. Dit gevoel heb ik ze een poosje laten ervaren waarna het tijd werd om wat meer actie in te voeren.
Er was nog een kwartier te gaan en ik maakte de opmerking dat ik nog weinig zweet zag. Daarom moesten zij in een rij achter elkaar staan. Ik stond in het midden van de Tatami en zij moesten mij aanvallen met de intentie mijn schouders te pakken. Op het moment dat ze mij wilden pakken draaide ik mijn lichaam met hun beweging mee, legde één hand op verste arm en mijn andere hand onder de oksel die dichtbij was. Vanuit die draai breng je hun lichaam naar de grond. Toen de laatste geweest was sloot ik aan in de rij waarop de eerste Uke in het midden van mat moest staan. En zo werd dit ritueel herhaald. Toen de kleinste aan de beurt was was het even afwachten maar na de aanwijzing hoe ze moesten reageren was het prachtig te zien dat ook een kind een volwassene naar de grond kreeg. Je zag het zelfvertrouwen groeien. Maar vooral het aanvoelen hoe te bewegen. En daar gaat het om tenslotte.
Tot slot vroeg ik hoe zij hun lessen beëindigen. Met Kokyu Ho of Kokyu Nage. Het bleek Kokyu Ho te zijn. Na hier en daar een kleine aanwijzing te hebben gegeven zag je ook dat het hierbij lekker liep.
Het was tijd om af te groeten en de matten te ruimen. Dus allemaal aan de bak. Zelfs de jeugd hielp mee terwijl het toch zware matten van 1 bij 1,5 meter zijn. Tijdens het matten ruimen kreeg ik hele leuke opmerkingen. De ene was dat het een hele leuke les was en de andere kwam van Marjolein (?). Ja een leuke les en ik vind u ook een aardige mijnheer. En daar doe je het voor!
En met weer een ervaring rijker ging ik met een brede glimlach naar huis.