Op 6 december 2015 heeft Harrie Sparendam zijn Shodan behaald.
Gezakt op 5 juli 2015 (zie blog) wat ik terecht vond. Wel gewoon door gegaan met Aikido natuurlijk en na de nodige lessen bij Wilko Vriesman Sensei toch maar besloten om voor het examen van 6 december te gaan. Dit keer was het anders dan de voorbereiding van het vorige examen.
Vanaf eind augustus waren er de nodige wijzigingen in mijn Aikidobeleving. Eerst door privé omstandigheden gestopt als dojohouder Aikido bij ASVD-budo waardoor er meer tijd vrij kwam om bij Wilko Sensei te gaan trainen. Besloten werd te trainen op de maandag, woensdag en vrijdag in Amsterdam. Dit was een mooie verdeling en kon ik tussentijds herstellen van de training. Iets dat mijn lijf aangaf maar mij ook meer rust en voldoening zou geven. De eerste weken in september en oktober lukt dit aardig maar door drukte kwam dat er niet van in november. Toen mijn nicht langs kwam en aangaf naar mijn ouders in NY te gaan en dan daar zou zijn tijdens de verjaardag van mijn vader, werd besloten dat wij ook heen zouden gaan. Samen shoppen, samen feestje vieren en lekker gezellig bij (O)ma en (O)pa een tijdje logeren. Nicht ging eerder en wij drie dagen later maar wel op tijd voor de verjaardag. De laatste week van november kon ik dus niet trainen wat ik ook heb aangegeven. Mijn plan was een Aikidostage te volgen bij Donovan Waite Sensei op de maandag bij NYAikikai waar ik meestal ben als ik in NY ben. Helaas liep dat anders.
Op Thanksgiving kwamen wij laat aan in NY en tot mijn verrassing stond mijn nicht ons op te wachten. Pa stond ergens anders en wist niet dat mijn nicht vanuit Manhattan naar het vliegveld was gekomen om ons op te wachten. Na het zoeken naar mijn vader naar huis gereden waar wij moeder ophaalde om door te reizen naar familie waar we dan Thanksgiving zouden vieren. Moet je al een kleine 20 uur wakker zijn en een reis van 8 uur achter de kiezen hebben. Maar goed, voor de familie heb je wat over tenslotte. Zij ook voor ons want de kalkoen, kippen en taarten stonden al klaar. Dus na een copieuze maaltijd weer naar huis en het bed in gedoken. De andere dag even kijken in de agenda bij NYAikikai en gezien dat zij tot maandag gesloten waren. Dus geen update kunnen draaien. Vrijdag lekker wezen shoppen met nicht en achternicht en een heerlijke ontspannen dag gehad. ’s Avonds weer heerlijk gegeten bij Doty, dus weer teveel, en zaterdag het grote verjaardagsfeest met dansen en weer veel eten. Voelde de kilo’s eraan komen. Maar goed, zou maandag gewoon twee uur trainen en het dan wel kwijt raken. Toch?
Zondagavond de agenda weer bekeken en een update gedraaid. Bleek Donovan Sensei niet te komen!! Dan maar kijken wanneer Yamada Shihan les geeft. Stond die week niet geplanned!! Dan maar verder kijken en een gok maken bij wie er wel getraind zou kunnen worden. Het zou woensdag 2 december worden. Dit zou mooi uitkomen want dan had ik woensdag een training met mogelijke aanwijzingen op de structuur, de zaterdag op Papendal Shodantraining en zondag het examen. Tussendoor filmpjes van Tissier Shihan bekijken en dat zou dan mijn voorbereiding zijn. Niet op de vrijdag trainen want rust is het credo.
Woensdag dus naar 142 west 18th street. Wij kwamen te laat aan maar geen nood, eerst een half uurtje aankijken en dan meedoen. Hoorde dat Yamada Shihan ernstig ziek was en heb een kaartje achter gelaten. Vandaar dat er geen les was van hem! Gekeken naar de training die gegeven werd en besloten niet mee te doen want dit was een andere trainer met een andere stijl en met een andere structuur. Dit zou mijn lichaam in een verkeerde modus zetten zo vlak voor het examen. Dus met alle kilo’s eraan terug naar huis in Nederland. Was relaxed want had mij voorgenomen de signalen van Wilko Sensei te interpreteren als wel of niet meedoen. Zo niet dan is er in juli 2016 wel weer een examen toch?
Zaterdag naar Papendal en had het erg zwaar. Lichamelijk wel te verstaan. Was drie kilo aangekomen in anderhalve week en dat merk je best wel. Geen conditie want had niets gedaan behalve wat rondlopen. En na een half uur lopen was het toch weer zitten en latte drinken, of wat anders. En natuurlijk er wat bij eten. Maar goed, Jure (uchi deshi van Wilko Sensei) gevraagd of hij mijn uke wilde zijn. Remco sempai met wie ik getraind had voor het examen van juli is erg druk met studie en andere zaken. Had wel aangegeven dat hij zou komen en als de nood aan de man zou komen hij mijn uke zou zijn. Heb hem bedankt voor dit aanbod, erg aardig. Maar Jure kon mijn uke zijn dus daar zaterdags tijdens de shodantraining betrekkelijk veel mee getraind om elkaar aan te voelen. Heb hem wel aangegeven dat hij beter een uke van zijn leeftijd kon nemen omdat die sneller en beweeglijker zijn. Dit was geen probleem.
Tijdens de proefexamens voor de kandidaten die het moesten beoordelen hoorde ik geen commentaar van de mede-cursisten en Arjan vertelde zelfs dat het er beter uitzag dan in juli. Toen Wilko Sensei na afloop van de training aangaf dat ik nu niet liep te puffen en te zuchten dacht ik een kans te maken. Was totaal relaxed en voelde geen greintje spanning. Rustige voorbereiding maar hoefde ook niet veel meer want de technieken ken ik. Zou alleen om de conditie gaan en nu ik vanuit juli wist waarop te letten maakte ik mij geen zorgen. En niet geslaagd? Dan toch op in juli. Zou daar ook tevreden mee zijn want wist dat mijn conditie mij op zou kunnen spelen.
Zondag 6 december naar de verplichte Shodanvoorbereiding. Had mij voorgenomen het kalm aan te doen. Niet als een jonge hond tekeer te gaan en dan uitgeput aan het examen beginnen. Nu ben ik een ezel en stoot mij daarom niet twee keer aan dezelfde steen. Dus om 10 uur aangetreden. Na de nodige begroetingen en omhelzingen met gelukwensen aan de training begonnen. Wat ik nog weet is dat we begonnen met het Boken. Door de Jet lag ben ik alles vergeten. Ook omdat ik meer ging letten op de uitvoering. Het ging allemaal wel lekker en Jure zocht mij geregeld op en ik hem. Dus wij raakten aardig op elkaar ingespeeld.
Het examen begon zo rond 12:35 uur. Voor het Shodan examen waren de juryleden Carolien, Fransisca, Satomi, Rene en Frank. De vorige keer waren dat Carolien, Satomi en Frank dus nu een grotere jury. Dat is nog mooier want als je slaagt voor 5 juryleden geeft dat een meerwaarde dacht ik. En nog steeds geen enkele spanning te voelen. Het voordeel was dat ik nu kon kijken naar de uitvoeringen van een ander, omdat ik niet als eerste op moest komen, en daardoor goed kon opletten hoe de jury het zou beoordelen. Na 5 voorgangers was het mijn beurt. Ik tikte Jure aan en in Shiko gingen wij naar het midden voor de jurytafel. Eerst groeten naar O’Sensei, dan naar de jurytafel en dan naar elkaar. René was de aangever van de technieken en vertelde de procedure. Hij geeft de technieken aan die ik moest laten zien. Als je het niet gehoord hebt kan je er nogmaals naar vragen. Dit wist ik nog van de vorige keer, evenals dat de technieken zowel in omote als in ura uitgevoerd dienen te worden. Ik begreep het en kon beginnen.
Suwari waza: Shomenuchi, Ikkyo, Nikkyo, Sankyo, Yonkyo en Gokyo. Dat liep als een zonnetje allemaal. Alleen bij Gokyo ging ik de fout in. Of ik die nog eens wilde laten zien. O ja, verdedigen, tik tegen arm en bovenlangs pakken. Geen commentaar meer en kon overgaan in Hanmi Handachiwaza. Aanval weer Shomenuchi, Ikkyo, Nikkyo en Sankyo. Of ik nogmaals Nikkyo ura wilde laten zien. Daarna Sotokaiten nage en Uchikaiten nage. Dat ging al wat minder allemaal want ik kon niet onthouden wat er gevraagd werd. Had geen last van zenuwen dus denk dat het door de Jet lag kwam dat ik mij niet meer kon concentreren. Tachi waza. Jodanchuki aanval en Sankyo laten zien. Geen idee meer. Stond even te schutteren en verdedigde in Ikkyo. Je moet je tenslotte toch verdedigen als je aangevallen wordt. Jure ging mooi mee en wilde weer aanvallen met Jodanchuki. Maar ik stopte hem en ging in de denkmodus. René vroeg of ik Shomenuchi Sankyo kon laten zien. En dat liep dan weer wel lekker. Omote en Ura. Ok, nu Jodanchuki. En daarmee was ik dan geholpen door de jury. Nu ging het wel want de techniek weet je wel alleen als je na gaat denken hoe het moet dan komt er een kink in de kabel als je vermoeid bent. Niet lichamelijk want daar had ik wel voor gewaakt, geestelijk vermoeid. En nog steeds geen zenuwen want dacht dat als ik zou zakken ik uitgeruster moest komen de volgende keer. Moest nog een paar technieken laten zien maar ben die helemaal vergeten. Gewoon geestelijk leeg. Wel weet ik nog dat er een techniek gevraagd werd en ik dat niet hoorde of begreep. Jure pakte mijn polsen vast en ik dacht een Tenchi nage te voelen dus die maar uitgevoerd. Heb mij omgedraaid en gevraagd of het wel een Tenchi nage moest zijn. Ja, was het antwoord. En met die ja, ging ik er vol in. Juro kwam en ik gooide hem vol. Hoorde vanuit de andere aanwezigen een Oohh en wist dat het goed was. Daarna nog twee gedaan en twee keer een Ura. Verder weet ik niet meer wat er gevraagd werd, zal het filmpje moeten terugkijken dat Sachien Sensei gemaakt heeft. Na een Kokyu ho in Seiza was het afgelopen. Groeten naar O’Sensei, de jurytafel en Uke en terug naar de rij. Voor mij zat het erop. Jure kwam naast mij zitten en ik zag hem bibberen want hij moest nog. Geprobeerd hem te kalmeren want hij is echt goed voor Shodan. Tussentijds vroeg hij mij naar welke techniek het was dat door een kandidaat werd uitgevoerd. Zo zenuwachtig was hij. Heb het omgedraaid en aan hem gevraagd welke techniek er uitgevoerd werd. Toen hij het benoemde gaf ik hem steeds een duim. Op die manier maar geprobeerd hem gerust te stellen. Toen hij op moest waren zijn zenuwen niet meer zichtbaar en hij ging als een speer.
Nadat de kandidaten voor Nidan, Sandan en Yondan geweest waren werd er in omgekeerde volgorde van opkomst het resultaat meegedeeld. Allen voor Yondan waren geslaagd. Ook allen voor Sandan en Nidan. Toen kwam Carolien Sensei naar voren en riep één voor één de kandidaten op. Toen ik naar voren werd geroepen was er nog steeds geen spanning. Alleen toen gememoreerd werd dat het een herkansing van mij was kreeg ik wat vlindertjes. Geslaagd want het zag er stukken beter uit dan de vorige keer. De vlindertjes bleven tot ik terug was in de rij en ook nog na afloop en wij allen elkaar feliciteerde. Zelfs nu ben ik er blij mee en zelfs een beetje trots. Vooral ook door het commentaar dat ik achteraf hoorde: “Zag er strak uit”, Je stond goed”, “Netjes man, heb van je genoten”. Helaas was er één kandidaat die gezakt was voor zijn Shodan. Ik hoop dat hij er vrede mee heeft en het begrijpt, dat maakt de voorbereiding voor een volgend examen een stuk makkelijker. Je weet dan waar je aan moet werken en kan dat dan ook doen.
Tot zover mijn bevindingen. Heb er van genoten van begin tot het einde. En wat ik nu merk is dat ik nu meer snak naar de technische uitvoering. In het hoofd loop ik de filmpjes na die ik zie van Tissier Shihan. En daarbij houd ik mijzelf in acht wat houding (rechtop) betreft maar ook op uitvoering (ruimte pakken). Ben er nog lang niet maar doe mijn best. Eerst de kilo’s er maar weer vanaf zien te krijgen, is ook goed voor het gestel en de conditie. Wordt een lastige periode zo voor en met de kerst. *_-
Harrie
Van links naar rechts: Sachien 5e dan (Dojohouder Aikido Centrum Rotterdam), Harrie 1e dan, Marcel 2e dan, Jure 1e dan en Hans uke van Marcel. Op de achtergrond Remco 1e dan.